Gisteren kreeg ik een boekje in handen van schrijver en cultuurfilosoof Arjen Van Lith, getiteld Geluk in de Ruimte, een serie gedichten die voortkomen uit het inspreken van Vlaamse en Nederlandse poezie, gedicteerd aan een computer. De computer heeft met het programma Philips Free Speech, een spraakherkenningsprogramma, enkele van vaderlandsch mooiste gedichten getransformeerd tot verassende interpretaties. Een voorbeeld, Haar Prooi (1976) van Adriaan Roland Holst:
Hij wist geen weg meer in het leven
dan naar de laatste kuil
Het zoeken had hij opgegeven
Zijn schoenen waren oud en vuil
geworden van het moeizaam stromplen door de drek van zijn levenspad
Dit werd na het gebruik van het spraakherkenninsprogramma het volgende gedicht: Haar Pooier van Arjan Roman Hoogst.
Hij wist hij werd meer in het leven
Dollar laatste telg
Het zoeken hij opgegeven
schoenen waar de oude vrouw…
geworden van het moeizaam strompelend vertrek van verleden spot
Prachtig toch? Zoals de maker/schrijver Van Lith al stelde: Kunst is gecultiveerd onbegrip (Uit: Geluk in de Ruimte, dichtbundel)