Soms zie je ze een tijdje niet, maar dan zijn ze daar ineens weer. Het zijn de buren. Zodra het zonnetje schijnt en er weer ‘met zonder jas’ mag worden gefietst en er weer lekker-zonder-mouwen- wordt gelachen, weet je dat er geen ontkomen meer aan is. Als jonge mussen vliegen ze uit het nest. De achterburen, de daar-weer-naast-buren, zij van daarboven met dat blonde piekhaar en die veel te oude tatoeages- buren, hij van drie huizen verderop, (met die zielige vrouw) en het pasverhuisde lesbienne stel van nummer 82. Eigenlijk herken je ze zodra je het geluid van hun stemmen hoort. Zo hoorde ik afgelopen dinsdag door het openstaande raam, van beneden: ‘Nee, je HOEFT niet mee, je MAG mee!’ (stilte) ‘NEE, je HOEFT niet mee, je MAG mee…(stilte)…”Ja ik ga NU!”…(5 sec.) ‘JA, je MAG mee…maar het HOEFT niet!’…(stilte) Blijf je hier? O, nou….HAVE FUN!!! Het zei ons allemaal genoeg. Het was Henriette, van nummer veertig. Zij uit ‘t Gooi.
