Het valt me de laatste tijd op dat mensen, vooral in werksituaties, constant roepen: "Eén seconde!" Dat is altijd het antwoord op een vraag als "Kun je even meekomen?" of "Kun je even iets voor me doen?" Jarenlang zeiden mensen gewoon ‘ogenblikje’ of ‘momentje’.
Maar sinds kort blijkt er behoefte te zijn om dat momentje in een concrete tijd uit te drukken. Waarom zou je? Iedereen weet dat die "Eén seconde" nooit een seconde is. Want als je na die tijd zou zeggen "Je tijd is om", dan weet je zeker dat je chagerijnig wordt aangekeken. Wil je leuk zijn of ben je gewoon irritant? Dat denken je collega’s dan en niets anders.
Daarom is het een vreemde uitdrukking. Willen collega’s elkaar laten blijken dat ze heel snel zijn? Of heel snel proberen te zijn? Wie alle ‘secondes’ eens zou klokken, komt erachter dat sommige wel een half uur duren.
Lees ook:Raadsgekakel
Lees ook:Droom een vreemde taal
Lees ook:To relate or not to relate
Lees ook:Ambtenaren in Jip- en Janneketaal
Lees ook:Praten- in- je- slaap- APP