Ik heb mijn wereldbeeld moeten herzien. Mijn buurman werd tachtig. Tachtig! Als nog-lang-geen-dertiger klinkt dat voor mij als iets onwezenlijks, alsof niets aan je lichaam het dan meer doet of tenminste kleine gebreken gaat vertonen. Je leven is dan toch wel voorbij, dat idee.
Voor wie echter éven oplet (wat ik niet deed, toegegeven) is het tegendeel al snel bewezen. Kwieke tachtigers zijn schering en inslag! Al lopen ze dan misschien niet zo snel en is praten soms lastig, hun prestaties zijn nog steeds niet mis te verstaan. Tachtig worden alleen al doe je niet iedere dag.
Mijn argumenten:
1. Harry Mulisch
2. Jan Wolkers
Toevallig zijn dit ook direct mijn favoriete kwieke tachtigers. Een beetje exentriek, vol levenservaring en met een oeuvre waar je U (met een hoofdletter, ja!) tegen zegt. Alsof dat niet genoeg is: deze heren zijn niet te stoppen. Mulisch viert zijn verjaardag groots en meeslepend in het Amstel Hotel en ik zie nu al uit naar het Groot Dictee, dat dit jaar zal worden gepresenteerd door Jan Wolkers.
Ik hoop dat hij ons tijdens zijn voordracht deelgenoot maakt van een van zijn levenswijsheden – die hij toch moet hebben als oude man die de oorlog heeft meegemaakt. En dan hopelijk in de vorm van een diepzinnige one-liner die ietwat onvast wordt uitgesproken. Liefst mét trillende handen en een natuurmetafoor. Zo citeerde mijn buurman Wolkers laatst: "Pas als je een egel vasthoudt, ben je echt gelukkig". Prachtig! Maar misschien moet ik eerst tachtig worden om de volledige diepgang te kunnen bevatten.
Lees ook:Dictee?
Lees ook:Verbazende schetsen
Lees ook:Loos sentiment in taal
Lees ook:Buurtpreventie
Lees ook:Het ergste vakjargon