De ó in de begroeting ‘hoi’ wordt steeds langer, constateert Wim van wetenschap.blog.nl. Hoi verandert in hooi. Laten we eerst even gaan kijken wat ‘hoi’ nou eigenlijk is. Het is in sommige streken te horen als begroeting, maar in andere delen van het land als afscheidsgroet. Twee verschillende hois met een andere herkomst.
De begroetingshoi komt eigenlijk uit de scheepvaart. Het is een verbastering van het oorspronkelijk Engelse Ahoy. Dat was een uitroep om aandacht van andere schepen te trekken. Ook wij kennen "Schip ahoy!" De etymologie van dit woord is onzeker. Waarschijnlijk is deze kreet ooit spontaan ontstaan.
Veel vormen
‘Hoi’ als afscheid komt waarschijnlijk uit Limburg. Deze groet komt in veel vormen voor, zoals bijvoorbeeld ‘hoi hè’, ‘hajje’ en ‘hoihoi’. Het is een verbastering van ‘houd je’, als in ‘houd je goed’. Verwant is het Brabantse houdoe, wat een verbastering is van ‘God behoude u’. Voor wie religieus is een zeer vriendelijke groet.
Trend
Blijft de vraag staan waarom de klank van ‘hoi’ steeds langgerekter wordt. Volgens Wim is dat een nieuwe trend, maar ik hoor het al jaren. Waarschijnlijk ligt Amsterdam een beetje achter op de rest van het land en volgt het hoofdstedelijke ‘hoi’ de Limburgse afscheidsgroet. Klanken in de dialecten van de beide Limburgen zijn vaak langerekt.
Omdat de contacten tussen bewoners van verschillende streken intensiever worden, neemt iedereen ellkaars taal een beetje over. En zo zullen beide hois langzaam in elkaar overlopen en één worden.
Lees ook:Van der Vaart, een saaie naam
Lees ook:ABN sterft uit
Lees ook:Alaaf!
Lees ook:Vlaams woord van de week: Amai!
Lees ook:Komkommertijd